ΠΟΛΥΚΡΑΤΗΣ Ο ΣΑΜΙΟΣ

Πολυκράτης ο Σάμιος ; – 522 π.X.

 Ο «τυχερός» τύραννος

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΖΕΝΑΚΟΣ

 Δείτε κι εδώ

 

Ο Πολυκράτης ήταν γιος του τυράννου της Σάμου, Αιάκη. Κατά τον Ηρόδοτο ο Αιάκης μοίρασε τη Σάμο σε τρία μέρη και έδωσε από ένα στους τρεις γιους του, τον Παντάγνωτο, τον Πολυκράτη και τον Συλοσώντα. Ο Πολυκράτης όμως, αφού σκότωσε πάνω σε καβγά τον αδελφό του Παντάγνωτο και εξόρισε τον Συλοσώντα, έγινε ο μόνος τύραννος του νησιού, γύρω στο 538 π.X.

 

Ακολουθώντας τη συνηθισμένη τακτική των τυράννων ο Πολυκράτης προσπάθησε πρώτα απ’ όλα να εδραιώσει την εξουσία του. Σκότωσε ή εξόρισε όσο μπορούσε περισσότερους γεωμόρους, δηλαδή μεγαλογαιοκτήμονες, και αριστοκρατικούς, οι οποίοι επιθυμούσαν να εγκαταστήσουν στη Σάμο ολιγαρχικό πολίτευμα. Οσους απέμειναν, τους φορολογούσε πολύ βαριά. Ο φιλόσοφος Πυθαγόρας, ο οποίος ανήκε στην αριστοκρατική τάξη, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του Σάμο εξαιτίας των μέτρων του Πολυκράτη. Επίσης ο Πολυκράτης, για να αποφύγει τον κίνδυνο των εναντίον του συνωμοσιών, απαγόρευσε κάθε είδους συναθροίσεις πολιτών, ακόμη και στα γυμναστήρια. Από την άλλη όμως ο Πολυκράτης έδωσε δουλειά στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις με τα περίφημα δημόσια έργα του.

ΟΙ «ΣΟΦΙΣΤΕΣ» ΩΣ ΚΙΝΗΜΑ ΙΔΕΩΝ

 

Δημήτρη Τζωρτζόπουλου

 Σοφιστές και Πλάτων: Ηθικός σχετικισμός και ηθικός ρεαλισμός

• 1 – Ι. Ποιοι ονομάζονται σοφιστές; Οιστοχαστές εκείνοι, που εμφανίστηκαν μετά τους προσωκρατικούς στοχαστές και επιχείρησαν να στρέψουν το ενδιαφέρον της σκέψης σε θέματα τουθεωρητικο-πρακτικού βίου των ανθρώπων. Η λέξη σοφιστής, στην αρχέγονη-πρωταρχική της σημασία, αποδίδεται σε όποιον «καλλιεργεί τη σοφία». Οι Έλληνες σοφιστές, κατ’ αυτή την έννοια, επιχείρησαν να προωθήσουν, κατά κανόνα, καινοτόμες ιδέες, ικανές για την ανάπτυξη πολυσύνθετων περαιτέρω προβληματισμών στο πεδίο της άμεσης ζωής, αλλά και της ηθικής.

ΙΙ. Γιατί λοιπόν οι σοφιστές; Επειδή αποτέλεσαν τον πρώτο –χρονικά και λογικά– Ελληνικής μορφής Διαφωτισμό στην ιστορία της  Δυτικής σκέψης, που προκάλεσε τέτοιες συζητήσεις φιλοσοφικού προβληματισμού, ώστε να εξακολουθούν να ενδιαφέρουν ακέραια το εκάστοτε σήμερα. Στο πνεύμα αυτό, η φιλοσοφία γίνεται τώρα πέρα για πέρα πρακτική, με το νόημα ότι φέρνει σε διαρκή συζήτηση δυνατότητες να βρίσκει κανείς το δρόμο του στη ζωή. Κάτι παρόμοιο συζητά και ο Πλάτων στα έργα του. Έτσι, μια καλή γνώση των σοφιστικών ιδεών δεν νοείται έξω από τη γνώση και των πλατωνικών ιδεών. Υπ’ αυτή την έννοια ήταν καθοριστική και η συμβολή τους για να γνωρίσουμε την τιτάνια φιλοσοφική μορφή του Πλάτωνα ως αεί παρούσα στους μικρούς ή μεγάλους προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου.

Η ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

 Λήψη του αρχείου

Διονυσίου Κριάρη  

 Αθήνα Ιούλιος 2013

Οι επιστήμες για να αναπτυχθούν χρειάζονται την βοήθεια της μετρητικής, με την οποία, οι αποστάσεις, οι δυνάμεις, ο χρόνος και άλλα μεγέθη πρέπει να μπορούν να μετρηθούν με ακρίβεια και ευκολία. [2]

Ο χρόνος ήταν από τα δυσκολότερα μεγέθη που οι επιστήμονες έπρεπε να ορίσουν.

Η έννοια του χρόνου που όσο απλή και οικεία μας φαίνεται τόσο πιο δύσκολα ορίζεται. Είναι ο χρόνος το μέγεθος που μετρούν τα ρολόγια μας ή είναι κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο; Τα ερωτήματα αυτά απασχόλησαν για αιώνες αστρονόμους και φιλοσόφους , αλλά η απάντηση μένει πεισματικά χαμένη στα δαιδαλώδη μονοπάτια των φιλοσοφικών και μεταφυσικών στοχασμών.

[3] Στο τελευταίο βιβλίο του, La Fin des Certitudes, “το τέλος της βεβαιότητας» ο Ιλια Πριγκοζίν Βραβευμένος με Νομπέλ Χημείας,  έδωσε το στίγμα της μακρόχρονης πνευματικής του δημιουργίας με τα εξής λόγια: «Το όνειρο της νιότης μου ήταν να συμβάλω στην ενοποίηση της επιστήμης και της φιλοσοφίας λύνοντας το αίνιγμα του χρόνου».

Εκείνο που αξίζει να προσέξουμε ιδιαίτερα εδώ είναι ότι η πορεία που ακολούθησε η σκέψη του μεγάλου αυτού πνευματικού ανθρώπου, που σημάδεψε με το έργο του τον 20ό αιώνα, παρουσιάζει μια εκπληκτική αναλογία με την πορεία εξέλιξης όλου του αρχαίου πνεύματος: φιλοσοφικός στοχασμός – ανάπτυξη επιστημονικής και πειραματικής έρευνας.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ο υιός του αγαλματοποιού

Σωκράτης: Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΠΟΙΟΥ..

 

Λουϊ Λαβέλ

Υιός ενός αγαλματοποιού, του Σωφρονίσκου και μιας μαμής, της Φαιναρέτης, ο φιλόσοφος Σωκράτης (469-399) έγινε γρήγορα μια “γραφική” μορφή στην Αθήνα του τέλους του Ε΄ αιώνα, μια μορφή ονομαστή για την ιδιοτυπία της και για την ασχήμια της -που την σάρκαζαν οι κωμικοί ποιητές και πρώτος ο ίδιος: ξέρουμε πως είχε πλατύ πρόσωπο, στρογγυλά μάτια, χοντρά χείλη, πλακουτσή μύτη, μεγάλη κοιλιά. Και όμως, γύρω από αυτόν τον Παπποσειλινό, μαζεύονταν οι πιο όμορφοι και οι πιο προικισμένοι νέοι της Αθήνας.

Ο φιλόσοφος ζούσε ελεύθερος από κάθε επάγγελμα, έχοντας μόνη του έγνοια την συζήτηση με τους συμπολίτες του για τα ζητήματα του Δήμου, του εαυτού τους, του Ανθρώπου. Σεργιανούσε στις στοές του Ιλισσού, ξυπόλητος και κακοντυμένος, αλλά κυκλωμένος πάντα από αφοσιωμένους μαθητές, που δεν κουράζονταν να του κάνουν ερωτήσεις και να τους κάνει ερωτήσεις, ανακαλύπτοντας έτσι μέσα τους πλούτη που, χωρίς αυτόν, δεν θα τα είχαν καν υποψιασθεί.