ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ

ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ

Η συναρπαστικότερη προσωπικότητα της αρχαιότητος

Ωραίος, θυελλώδης, ασεβής, βίαιος, γοητευτικός, θρύλοι για τη γενναιότητα και την ικανότητα προσαρμογής του. Εραστής της συζύγου του Άγι. Η πιστή Τιμάνδρα. Λατρεία και μίσος των Αθηναίων, θάνατος στα ξένα.

ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
58 ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2001

        Ευχή και κατάρα για την Αθήνα, πολυαγαπημένος και πολυμίσητος, εξουσιαστής του πλήθους και εξουσιαζόμενος από τα πάθη του. Φαίνεται πως ολόκληρη η σύντομη ζωή του Αλκιβιάδη υπήρξε μια γοητευτική σύνθεση τέτοιων αντινομιών και παρά τα επικίνδυνα ελαττώματα του, τις προδοσίες και τις ακολασίες, δεν έπαψε να είναι το χαϊδεμένο παιδί του αθηναϊκού δήμου χάρη στην ένδοξη καταγωγή του, τη σπάνια ομορφιά του, την τόλμη του, την ευστροφία και την ευγλωττία του, την προσαρμοστικότητα του. Τι ήταν αυτό όμως που έκανε τους εύθικτους Αθηναίους να ανέχονται τα καμώματα του και να παραδίδονται αμαχητί στην εξουσία του, δεν θα το μάθουμε ποτέ και ούτε ίσως ένας αρχαίος θα μπορούσε να εκφράσει εύκολα τη γοητεία που εξέπεμπε ο Αλκιβιάδης με την παρουσία του, κάποτε ακόμη και με την απουσία του.

Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Η οικολογική συνείδηση στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία

 

ΠΗΓΗ: http://www.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&view=article&catid=62:2008-03-23-17-33-23&id=202:2008-03-24-10-26-40&Itemid=101

 

  

Η οικολογία, ως όρος, ως αντικείμενο μελέτης αλλά και ως κοινωνική και πολιτιστική ανάγκη, πήρε μία σημαντική θέση κι έκταση, μόνο στον αιώνα μας. Κι αυτό δεν είναι συμπτωματικό. Η βιομηχανική επανάσταση, η καταναλωτική κοινωνία κι ο υπερπληθυσμός ήταν οι αιτίες που ανάγκασαν την κοινωνία να συνειδητοποιήσει τις αρχές, τις αξίες και την σπουδαιότητα της οικολογίας.

Η εκτεταμένη μόλυνση του περιβάλλοντος, η μαζική καταστροφή της χλωρίδας και της πανίδας, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η «τρύπα» του όζοντος, το ενεργειακό πρόβλημα ήταν κάποιες από τις αιχμές του οικολογικού προβλήματος που ανάγκασε τις κυβερνήσεις, τους κοινωνικούς φορείς κι ακόμα και τους απλούς ανθρώπους να προβληματιστούν σοβαρά αρχίζοντας να μελετούν σε βάθος τους φυσικούς και βιολογικούς νόμους και να παίρνουν κάποια μέτρα για την επαναφορά της φυσικής ισορροπίας.

Όπως, όμως, συμβαίνει, και πρέπει να συμβαίνει, σε αυτές τις περιπτώσεις, ο προβληματισμός κινήθηκε και γύρω από την αιτία της δημιουργίας αυτού του προβλήματος μέσα στην ίδια την ανθρώπινη νοοτροπία και συμπεριφορά, στα πλαίσια των σύγχρονων πολιτισμικών αξιών και συμπεριφορών. Γεννήθηκαν ερωτήματα όπως π.χ. «Γιατί ο άνθρωπος αγνοεί ότι δυναμιτίζει τις βάσεις της ύπαρξής του;». «Η εργαλειακή και εγωιστική συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στο φυσικό περιβάλλον είναι γέννημα του σύγχρονου πολιτισμού ή υπήρχε ανέκαθεν σε λανθάνουσα κατάσταση;». «Ποιος ήταν, και είναι, ο ρόλος της φιλοσοφίας, της επιστήμης, της τέχνης και της θρησκείας στην γέννηση κι εξέλιξη αυτού του φαινομένου;».

Μία από τις θεωρίες που κυριαρχεί στον κύκλο των ευαισθητοποιημένων, πάνω σε αυτό το θέμα, ανθρώπων είναι ότι όλοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, εξαιρώντας ίσως κάποιους από τους προσωκρατικούς, έσπειραν και πότισαν το «σπέρμα» του ανθρώπου – εκμεταλλευτή της φύσης. Μέσα σε αυτήν την θεωρία, η χριστιανική και μουσουλμανική θρησκεία συνηγορούν και επιβραβεύουν αυτήν την ανθρωποκεντρική τάση της αρχαίας φιλοσοφίας. Επιστέγασμα σε αυτήν την θεωρία είναι η αντίληψη ότι οι προ-φιλοσοφικές, αρχαϊκές και πρωτόγονες μορφές κουλτούρας και νοοτροπίας όπως π.χ. στους Σαμάνους, στους Ινδιάνους, στους Μαύρους της Αφρικής, στους προέλληνες κ.α. είναι οι μόνες που σέβονται την φύση ως μητέρα – τροφό του ανθρώπου και της συμπεριφέρονται ως μία ζωντανή, αξιοσέβαστη θεότητα.

Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Ν. Φώτης-Φεράτης

Εισαγωγή

Ήταν το 1866 όταν ο Γερμανός βιολόγος Έρνστ φον Χέκελ, επινόησε τον όρο «Οικολογία» και τον διατύπωσε γραπτώς στο έργο του Generelle Morphologie der Organismen. Ακόμα και έτσι όμως, ο φον Χέκελ δεν θεωρείται ο «πατέρας» της επιστήμης της Οικολογίας, καθώς μετά από αυτόν πολλοί επιστήμονες διατύπωσαν σκόρπιες απόψεις γύρω από την ισορροπία του οικοσυστήματος, την οικονομία της φύσης αλλά και τη σχέση του ανθρώπινου γένους με αυτή.

Οι Κάρολος Δαρβίνος, Ευγένιος Γουόρμινγκ, Κάρολος Λινναίος και Χάινριχ Μούλλερ θεωρούνται μέχρι σήμερα μαζί με τον Χέκελ ως οι θεωρητικοί πρωτοπόροι στο κίνημα της Οικολογίας.

Μήπως όμως μπορούμε να εντοπίσουμε απόψεις αυτών των επιστημόνων στα γραπτά και στη φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων;

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟΥΣ ΕΛΕΑΤΕΣ

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ  ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ  ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ  ΣΤΟΥΣ  ΕΛΕΑΤΕΣ

Ε. Ν. ΡΟΥΣΣΟΣ

Τό Ὄν, νο­ού­με­νο σάν ἀν­τι­κει­με­νι­κή καί ὑ­περ­βα­τι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα καί σάν ἀ­πό­λυ­το ση­μεῖ­ο ἀ­να­φο­ρᾶς το­ῦ ἐμ­πει­ρι­κά δε­δο­μέ­νου φυ­σι­κο­ῦ κό­σμου, εἶ­ναι ἡ ἔν­νοι­α πού γεν­νή­θη­κε μα­ζί μέ τούς Ἐ­λε­ά­τες φι­λο­σό­φους. Γύ­ρω ἀ­πό αὐτή τήν ἔν­νοι­α, τή δυ­να­τό­τη­τά της καί τήν ἀ­ναγ­και­ό­τη­τά της, τή θε­με­λί­ω­σή της καί τήν ἀ­πο­σα­φή­νι­σή της, πλέχ­τη­κε ὁ­λό­κλη­ρη ἡ Ἐ­λε­α­τι­κή φι­λο­σο­φί­α, ἀ­πο­κρυ­σταλ­λώ­θη­κε ὁ προ­βλη­μα­τι­σμός της στό σύ­νο­λό του καί ἀ­πο­τέ­λε­σε τόν πυ­ρή­να τῆς κα­το­πι­νῆς ­Ὀν­το­λο­γί­ας σάν Με­τα­φυ­σι­κῆς.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΤΩΙΚΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ

ΠΕPI ΤΗΣ ΣΤΩΙΚΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ TOΥ ΑΓΑΘΟΥ

Λήψη του αρχείου σε συμπιεσμένη μορφή

Michael Frede

Μετάφραση: Χλόη Μπάλλα

       Ἀ­κο­λου­θών­τας τή σω­κρα­τι­κή πα­ρά­δο­ση, οἱ Στω­ι­κοί ὑ­πο­θέ­τουν ὅτι, γιά νά ἐ­πι­τύ­χει κά­νεις τήν πραγ­μα­τι­κή εὐ­δαι­μο­νί­α, γιά νά ἀ­πο­κτή­σει ἕ­να σω­στό βί­ο, χρει­ά­ζε­ται νά ἔ­χει μιά ὁ­ρι­σμέ­νη ἱ­κα­νό­τη­τα, τήν ὁ­ποί­α μπο­ροῦ­με νά ὀ­νο­μά­σου­με ἀ­ρε­τή. Πρέ­πει κα­νείς νά εἶ­ναι κα­λός στό νά φρον­τί­ζει τόν ἑ­αυ­τό του, στό νά ἀν­τι­με­τω­πί­ζει ὁ­λες τίς κα­τα­στά­σεις καί τά προ­βλή­μα­τα πού συ­ναν­τᾶ στή ζω­ή. Ἀκολουθώντας τόν Σω­κρά­τη, οἱ Στω­ι­κοί πι­στεύ­ουν ὅτι αὐτή ἡ ἱ­κα­νό­τη­τα εἶ­ναι μιά πραγ­μα­τι­κή τέ­χνη, ἡ τέ­χνη τοῦ ζῆν, καί ὅτι ἡ σο­φί­α, ἡ τέ­λεια λο­γι­κό­τη­τα, ἡ τε­λει­ό­τη­τα τοῦ ὀρ­θοῦϋ λό­γου, συ­νί­στα­ται στή γνώ­ση αὐ­τῆς τῆς τέ­χνης.